نیامد ! به فرض که لایقش نبودم ! فرض که دوستم نداری ! نه خودم نه نامه هایم را !!!!! این خودش

قانع کننده ترین دلیل دنیاست . بی دلیلی هم خودش کلی دلیل ست . لااقل می گفتی : (( این هم

که جوابی ننویسند جوابی ست )) دریغ از همین حرف چه می شود کرد تویی و عزیز کرده ی این دل

رسوای سرگردان خودم ٬ چه کارش کنم جواب هم ندهی بهانه ات را میگیرد بگذریم . . . حوالی همین

روز های پژمرده ی نیامدنت انگار کسی از آسمان به من گفت شاید این عزیز کرده ی دلت شعر به دل

مخملی اش نمی نشیند ! حق بعد از تو با اوست این بار دیگر شعر نمی نویسم نامه هایی را برایت

می نویسم که در تنهایی پاییزی ام برای خودم نوشتم و برای تو پاره کردم . حقیقتش فکر می کردم اگر

می خواست از این زبان خوشت بیاید حرفهای عادی خودم را بیشتر دوست داشتی که نداری حالا

چاره ای نیست ٬ این را هم امتحانش می کنم . راستی به دل نگیر بین نامه هایی که پاره کردم اسم تو

همیشه با چند کلام قبل و بعدش سالم و دست نخورده ماند و حالا هم از روی همان اسم خودت

نامه های تکه تکه شده را کنار هم چیدم و برایت نوشتم این بار هم اگر به دلت ننشست فکر دیگری

می کنم شاید هم دفعه بعد به سبک آدم های آن طرف تاریخ حرف هایم را برایت نقاشی کردم ٬ خدا را

چه دیدی شاید پسندیدی خوب دیگر وقت چشمهای روشن نازت را زیاد گرفتم بگو به روشنی خودشان

کدری لهجه ی این مجنون آواره را ببخشند . ممنون که همیشه ناخواسته کمکم میکنی ٬ چه خودت

چه اسم قشنگت ٬ چه سفرت ٬ چه نیامدنت و این بار هم بی جوابیت که کانون از هم پاشیده ی

نامه های پاره پاره ام را به هم پیوند زد ٬ تاریخ نمی زنم هروقت که تو ممکن است حوصله ی مهربانیت

بیشتر باشد . حرف آخر اینکه زیبا ٬ مثل هیچکس ٬ قرص کامل ماه ٬ بی تقصیر پروانه ات می مانم و برای

تو می نویسم تو عزیزی ٬ چه بهاری باشی ٬ چه تابستانی ٬ چه پاییزی دلت نسوزد ٬ نگو چه لحن

غم انگیزی راست می گویم که عزیزی ٬ حتی اگر اینها را هم مثل بقیه فراموش کنی و دور بریزی کسی

که هم بی تو میمیرد و هم برای تو .

دو سه بار با لحن شعرا به همه اشاره کردم

یاد قرص کامل ماه و غم ستاره کردم

یه شب اما سرفرصت توی تنهاییم نشستم

دیدم این جوری نمی شه غصه هامو چاره کردم

یه سری نامه نوشتم که پیش خودم بمونه

هم واسه خودت نوشتم هم واسه تو پاره کردم